تحلیل کمی ارتباط مکانی موقعیت کانون زلزله ها و هندسه گسل های فعال در ناحیه زاگرس

زلزله یکی از خطرات مهم طبیعی به شمار می آید و بشر همواره در تلاش در جهت یافتن راهی بمنظور مقابله با اثرات مخرب آن می باشد. شاید بتوان یکی از راههای مقابله با این پدیده را، شناخت منابع ایجاد کننده و تعیین کمی توانایی آن ها در این خصوص دانست. در میان منابع متنوع ایجاد زمین لرزه، گسلش مهم ترین عامل بوده، لذا در این مطالعه سعی بر آن است، که بر اساس روش مورد استفاده توسط hauksson et al. (2010)، به بررسی کمی ارتباط بین زمین لرزه ها و گسل های موجود در یکی از لرزه خیزی ترین مناطق ایران، یعنی زاگرس پرداخته شود. کمربند چین خورده- رانده زاگرس یکی از لرزه خیزترین مناطق ایران بوده و زمین لرزه های آن ناشی از همگرایی بین دو صفحه ایران و عربستان است. در این مطالعه، با استفاده از یافته های محققین پیشین و بکارگیری نرم افزارهای آماری و arcgis (version9.3)، با توجه به فاصله هر زمین لرزه تا نزدیکترین گسل اصلی فعال، ابتدا به دسته بندی زمین لرزه های رویداده در بازه زمانی 2009-1902 در ناحیه زاگرس به دو دسته لرزه خیزی اصلی و زمینه ای پرداخته شد و نتایج آن در قالب نمودارها و نقشه هایی ارائه گردید. نتایج اولیه حاصل از این بررسی حاکی از آنست که بیش از نیمی از زمین لرزه ها را نمی توان به فعالیت گسل خاصی ارتباط داد، بنابراین در بررسی عوامل ایجاد زمین لرزه ها در این منطقه، باید به عوامل دیگری همچون گسل های پنهان، چین ها و گنبدهای نمکی نیز توجه نمود. پس از آن میزان لرزه خیزی بدست آمده برای هر گسل، در مقایسه با سایر گسل ها و همچنین نسبت به طول آنها بررسی شد. به این ترتیب بیشترین میزان لرزه خیزی مربوط به قطعه جنوب شرقی گسل معکوس اصلی زاگرس بوده و گسل مرواید کمترین لرزه خیزی را دارد. در نهایت، تقارن لرزه خیزی در دو سمت گسل مشخص و میزان آن تعیین شد. با انجام این مطالعه می توان بیان نمود که تنها عامل ایجاد لرزه خیزی در زاگرس، گسل ها نمی باشند. بعلاوه عدم تقارن در دو سمت گسل ها نیز می تواند حاکی از شیب غالب گسل ها به سمت شرق و شمال شرق باشد.